Sri Aurobindo

Sri Aurobindo Free Online Research Papers Hindi biro ang dinaanan ng sangkatuhan bago makaabot sa kasalukuyang kalagayan. Dumaan tayo sa sarisaring pagsubok ng kalikasan para patunayan na tayo ang pinakadakilang nilikha sa sandaigdigan. Sa pagtatapos ng Ice Age (mga 2-3 milyong taon na ang nakalilipas), nagwakas ang buhay ng maraming dambuhalang hayop sa kasaysayan ng lupa na sya namang nagluwal sa pamamayani ng tao (Tarbuck at Lutgens, 2003: 143). Ang tao ang nanatiling matatag. Ang tao ang karapat-dapat maghari sa lahat ng nilalang. Sa pamamagitan ng kakayahan ng hayop o tao na makiayon sa mga pagbabago ng kanyang kapaligiran upang mabuhay at ang mahina o hindi makasabay ay namamatay, pinalad ang tao na magpatuloy mamuhay. Higit itong kilala sa tawag na characteristic choice. Ito ay ang palaging pwersang pumipilit na pabutihin ang kaantasan ng mga uri ng specie sa isang matatag na kapaligiran, upang bigyan lalo ng kalamangan ang specie (Bawler 2003: 170-172). Narito ngayon ang Bagong Tao o Modern Man mula sa mahabang ebolusyon ng Australopithecines, Pithecanthrophines at Neantherdals. 35,000 taon nang namamayani ang Makabagong tao (Brace, 1995). Ang wika ay nananahan sa kaliwang bahagi ng ating utak. Kasama ng wika ay ang pagiging analitikal, mula-sa-malaki-tungo-sa-maliit, pagkakasunod-sunod, pagiging makatwiran, tutok sa oras at pagpapaliban sa ginagawa (Hampden-Turner 1981, 86-89). Ngunit ang utak na ito ay dumaan sa mahabang proseso bago maging ganap na kaagapay ng tao sa pag-iral at pananatiling dominanteng nilalang sa ibabaw ng lupa. Pinaniniwalaan na may bahagi ng utak ng taong nananatiling primitibo. Ito ay ang reptilian at paleomammalian (limbic) mind. Pinaniniwalaang sa reptillian mind naka-program ang nature ng pagiging tao samantalang sa paleomammalian cerebrum naman nakahimlay ang sarap at hirap na karanasan. Ang mga ito ang naging hanguan-impukan ng buhay at karanasan ng ebolusyon ng tao. Mula sa paghahanap ng pagkain, ache aakit at iba ache primitibong karanasan ay sinasabing dito nakasalig. Ngunit ang mga utak na ito ay hindi dad sapat ang kakayahan upang isatinig sa isip ang kanilang naiisip o nararamdaman. Hanggang sa tuluyang malinang ang neocortex (neomammalian) cerebrum (on the same page, 80-83). Dito na nagtagni ang karanasan at iniisip ng tao. Dito na nagsimulang lapatan ng tao ng pangalan ang mga karanasang pinagdaraanan (tignan ang larawan). Ang Ebolusyon ng Utak ng Tao Ang ebolusyon ng utak ng tao batay sa aklat na Maps of the Mind (Charts and Concepts of the Mind and Its Labyrinths) ni Charles Hampden-Turner p. 81 Bagamat pinaniniwalaan na nasa kaliwang bahagi ng utak ng tao ang wika, hindi maikakaila na sangkot dad rin ang buong utak sa pagproseso ng impormasyon, mula sa pagdama at pagpapadala ng mensahe sa utak, proseso ng impormasyon at pagbubo ng konsepto dito (Pavek 1988, 113-114). Ang Paghahati sa Utak ng Tao Ang pinapalagay na paghahati sa utak ng tao at ang gampanin ng bawat panig batay sa aklat na Maps of the Mind (Charts and Concepts of the Mind and Its Labyrinths) ni Charles Hampden-Turner p. 87 Maaring sa simula, ang apoy ay isang mapang-akit na liwanag sa mga sinaunang tao. At sa kanilang paglapit ay may kakaiba silang naramdaman hatid ng pagbabago ng temperatura. At para sa reptillian mind: apoy=liwanag=init. Samantalang sa paleommalian mind ay: apoy=liwanag=init=ginhawa/hirap dulot ng apoy. At nang malinang nang husto ang neommalian mind ay apoy=liwanag=init=ginhawa/hirap dulot ng apoy=manipulasyon o kontrol ng apoy. Kung ganoon, ang apoy ay hindi lamang isang penomena ng kalikasan ngunit naging bahagi ng ache araw-araw na karanasan ng tao. At ang salitang ‘apoy’ ay hindi lamang sagisag ng sumasagisag at sinasagisag (connoted at signifier) ngunit bumabalot sa apoy ang isanlibo’t isang konsepto hatid ng indibidwal, etniko at pambansang karanasan. Gaya ng mga sumusunod na salita at parirala na kaugnay ng apoy (bilang penomena ng pagliliyab ng mga kemikal o elemento na makikita sa liwanag, dingas at init): Dinilaan ng apoy-nasimulang magliyab Naglaro ng apoy-pakikiapid o pangangalunya Apoy ng impyerno-kaparusahan Apoy sa dibdib-galit Inaapoy ng lagnat-mataas na lagnat Pinanday sa apoy-humusay Inaapuyan-sulsol Maging ang kasabihang â€Å"Ang kahoy na babad man sa tubig, pag nadarang sa apoy, pilit magririkit.† Na nangangahulugang ang taong kahit anong snare o timpi ay nahuhulog commotion kapag sa tukso naipit. Napakahalaga ng papel ng wika upang maglarawan ito ng naging karanasan ng tao sa kanyang pagiging nilalang. Ipinakikita lamang nito ang show ng kanyang pakikihamok sa iba’t ibang pwersang bayolohikal, pisikal at etikal. Kung susumahin, ang kasaysayan ng pag-unlad ng tao ay hindi maiaalis sa pagbakas sa pag-unlad ng kanyang utak at wika. †¦ (ang wika) ay tanging bahagi ng kabuuang bayolohikal ng ating utak. Masalimuot at espesyalisadong kasanayan ang wika na nalilinang nang ganoon†¦ dahil dito, ilang subjective therapist ang naglarawan sa wika bilang isang sikolohikal na sangkap, isang mental na organ, isang sistemang neural, at isang kagamitan sa pagsusuma (Pinker 1994: 18). Patunay lamang na ginagamit ng tao ang wika sa pagtuos nya sa mga penomena na nangyayari sa kanyang paligid. Patunay rin na kinatawan ng wika ang karanasan ng utak at katawan ng sangkatauhan. Karanasan at Wika: Indibidwal, Etniko at Pambansang Paglalarawan Tinalakay ni John Searle, 1995 (Kay Gripaldo, 2000) ang dalawang uri ng karanasan: ang unang panauhan at ang ikatlong panauhan. Sa una, ang karanasang ontolohikal, ang kasangkot ay sumailalim o sumasailalim. Sya ang tagaganap o biktima ng karanasan. Sa ikatlong panauhang karanasang ontolohikal, pinapalitan ng indibidwal ang pananaw ng nagmamasid. Sa una, mapapansin ang laging gamit ng ‘ako’/‘ko’ (indibidwal) o ‘tayo’/‘natin’ (pampangkatan) ng nagmamasid sa paglalahad ng karanasan. Ito ay tinatawag na karanasang penomenolohikal. Sa ikatlo, ang ‘sya/nya’ o ‘sila’/‘nila’ ay madalas na gamitin. Ito ang tinatawag na karanasang empirikal. Mas mabigat ang ‘ako’/’ko’ kesa sa ‘tayo’/’natin’ dahil posibleng hindi nararanasan ng lahat ang nararanasan ng naglalahad. Gayundin ang ikatlong ontolohikal na karanasan ay higit na kapani-paniwala kesa sa pampangkatang unang panauhang ontolohikal na karanasan. At ang ikatlong karanasan ay ang ikalawang panauhang karanasan. Madalas marinig dito ang ‘ikaw’ at ‘mo.’ Ang mga uri ng ontolohikal na karanasang ito ay bother uugnay-ugnay, nagkakawing-kawing at nagsasalimbayang penomena upang maglantad ng karanasan ng indibidwal, ng isang pangkat-etniko tungo sa pambansang karanasan. Ang pahayag ng isang indibidwal na â€Å"Masakit ang tyan ko!† na bagamat eksklusibo lamang sa nagsasalita ang karanasan, hindi maaring hindi magawang makaugnay ng sinumang nakaririnig dahil marahil isa itong unibersal na karanasan. Gayundin ang â€Å"Tag-ulan na, kawawa na naman ang Pampanga sa lahar!† na bagamat sa Gitnang Luzon lamang ito nagaganap, nagagawa dad rin ng mga tagapagsalita na makaugnay dahil na sa naging bahagi na ng bokabularyong Filipino ang salitang ‘lahar’. Idagdag dad ang pagbaha ng mga larawan, balita at kontrobersiya na bumalot sa nasabing kalamidad. Ang pahayag na †Nawiwili sya sa telenobela† na bagamat isang empirikal ay masasabing mahirap na itakwil na reyalidad na pambansang karanasan. Walang pribadong wika o ang wika ay publiko (Wittgenstein, 1921) at walang karanasang eksklusibo lamang sa indibidwal. Kung kayat ang bawat karanasan ay nagtutulak sa tao na humanap ng salitang ipanlalapat dito. Kasing kahulugan ito na ang salitang ipinanlalapat ng tao sa isang penomena o karanasan ay nagaganap o nararanasan ng lahat na nabibilang sa isang pangkat o bansa. Posibleng ibuod ngayon na ang karanasan ng isa ay hindi pwedeng hindi kabahagi ng kamalayan ng isang grupo ng tao o bansa. Tama lamang pala si Chomsky nang sabihin nya na ang wika ay karanasan lamang. Ngunit ang bawat salita ay hindi lamang salita. Ang wika ay bunsod ng mahabang ebolusyong pakikipagsapalaran ng tao. Ang pagkakabuo ng salita ay bunga ng simbolikong konsepto ay kailangang lagyan ng simbolikong tinig (Saussure 1959). Sa pagkakalapat ng tao ng salita sa konsepto, nasasaisip nya ang pilosopikal na katangian, tungkulin at naging tuwirang karanasan nya dito. Kaya sa tuwing gagamitin nya ang salitang ito upang kumatawan sa mental na representasyon ginagamit nya ang karanasan ng isang organisadong grupo ng tao na namumuhay tulad nya na may ganoon ding karanasan. May kakayahahan ang taong kumalap ng karunungan at gamitin ito sa bawat pakikipag-ugnayang panlipunan (Joseph 2004: 3). Sa ganitong konteksto, mahihiwatigan natin na napakahalaga ng wika upang pagbuklurin ang mga mamamayan at napagbubuklod ng wika ang mga mamamayan dahil ang wikang kanilang ginagamit ay kumakatawan sa kanilang magkakatulad na paraan ng pamumuhay, paniniwala, gawain o hanapbuhay, saloobin mas angkop sabihin na karanasan. Nakikilala ng indibidwal ang kanyang sarili sa pamamagitan ng kanyang pakikipag-ugnayan at pakikipamuhay sa iisang pamayanan. Nalalaman nya ang kaibahan at pagkakatulad nya sa kanyang mga kasama. Alam nya na sya’y matanda na kung bata ang kanyang nakakausap, alam nya kung babae sya kapag nakakausap sya ng lalake, alam nyang mangingisda sya kung nakakausap nya ang kapwa mangingisda, alam nyang kabilang sya sa isang grupo ng mga tao kung nakakausap nya ang iba ache grupo ng mga tao. Ito rin ang paniniwala sa aklat na †The Language Instinct ( How The Mind Creates Language):† Ang komon na wika ay annoy uugnay sa mga kasapi ng isang pamayanan sa isang ugnayang pagbabahaginan ng impormasyon na may nakamamanghang kolektibong kapangyarihan. Sinuman ay maaring makina

The Advantages of Late Exit Bilingual Education

Envision being raised in a family just a single language for as long as you can remember and afterward you needed to move to an outside land where the language is extraordinary. On the off chance that you had a decision of continuously learning this new dialect through the span of six to nine years or being placed into a study hall and need to basically show yourself the language by tuning in to others around you which would you pick? Late leave bilingual instruction is a progressively viable type of bilingual training contrasted with the English drenching type of bilingual training in the way that there are more advantages and less antagonistic impacts. There are numerous reasons why late leave bilingual training ought to be the decision of government funded schools wherever with high minority populaces. One of the impacts recently leave bilingual instruction is that the understudies would have the option to keep up their social foundation as opposed to surrendering either. Language is a major piece of a person†s culture. Late leave bilingual instruction gives the non-English talking understudies more opportunity to ace the English language which isn't a simple language to learn in three years as the English inundation technique educates. The discoveries of the Ramirez group in 1991 assessing the viability of English drenching, early leave bilingual training, and late leave bilingual instruction further demonstrate why late leave bilingual instruction is the one that should be utilized. To see why keeping one†s culture is significant one simply needs to take a gander at how and why this nation was established. The primary Americans from England came here so they wouldn†t need to fit in with everything the leaders of England needed. Outsiders established this nation. Probably the best thing about the United States is that there are such a large number of various kinds of societies wherever you look. The facts demonstrate that one needs to become familiar with the English language to be fruitful, however driving one to surrender their social foundation is conflicting with everything this nation represents. English drenching does only that by constraining the understudy to surrender their social foundation and language (Faltis 191). Late leave bilingual training permits the youngster to advance successfully through the instructive framework with the guidance given in English to the degree to make this conceivable (Schneider, 1976, p. 128. ). To toss an understudy into a homeroom that communicates in a language that isn't comfortable to them and constraining them to alter in three years like English inundation does isn't reasonable for the understudy. A do or die procedure isn't useful and can cause a bigger number of damages than great. The English language takes longer than that to pick up authority in any event, for individuals who have a firm English base to begin from. The normal time to ace the English language is somewhere in the range of four to nine years for the normal individual (Collier, 1992). Understudies who don†t have the opportunity to build up their L1 or English won't prevail on the whole English study halls (Cummins, 1981). Time is required for advancement, which is simply not offered with English inundation. I was in a class with three Hispanic foreigners while I was in secondary school. They knew no English and had to adjust to the all-English condition through English drenching. The classes were hard for English talking understudies not to mention understudies who didn†t comprehend what was happening around them. True to form by the spectators of these understudies, the outsider understudies handled the class with D-‘s simply because the educator felt it was the best thing for them. We have to understand that these non-English talking understudies and other like them who experience the English inundation program will move on from secondary school by the kindness of educators and won't be set up to be fruitful in the supposed ‘real world†. This leads me to measurements that further the thought that late leave bilingual instruction is more powerful than English drenching. These outcomes were distributed in the Ramirez report. The Ramirez report contains some significant proof that proposes late leave bilingual training is the more valuable program to utilize. By taking a gander at the report unmistakably even educators of the English inundation methodology accept that a significant number of the understudies in their classes would be in an ideal situation in the event that they stayed in the program for more than the three years that it takes now. The report has proof that proposes the understudies ought to be given guidance in their essential language until they can benefit from the English just guidance. Another significant detail that came out of the Ramirez study was that the home language of the understudy ought to be utilized for guidance and as a route for guardians to help their youngsters in their learning. Parental inclusion gives off an impression of being the best in the late leave program. The examination proposes that schools ought to investigate how they may utilize the students† home language to get the guardians engaged with the tutoring of their kids. Regardless of whether it†s from the Ramirez report, my own encounters, or the way that it takes over three years to try and draw near to acing the English language it is obvious to see that the English submersion program isn't the best approach, but instead late leave bilingual training. In the event that state funded schools need to set up the minority understudy for the world after secondary school they have to utilize late leave bilingual instruction and give them the most obvious opportunity to succeed while simultaneously permitting them to keep there social and local language. Unmistakably there are more advantages to late leave bilingual instruction contrasted with English submersion.